با سلام و احترام
ضمن تشکر از کلیه شرکت کنندگان محترم، زمان پاسخگویی به این سوال پایان یافته و کاربران می توانند پاسخ را در پایگاه شور و شعور حسینی سامانه به ادرس ذیل مطالعه فرمایند. نظرات تکمیلی و نقد خود را در همان پایگاه ذیل مطلب مربوطه ارائه فرمایید. همچنین شرکت کنندگان گرامی می توانند پاسخ را کپی و در وبلاگ خود با ذکر منبع - پایگاه شور و شعور حسینی- باز نشر دهند.
http://soogvare.kowsarblog.ir/moharram-2
متشکریم.

سوال
آیا شیوه های عزاداری که در زمان صدر اسلام وجودنداشته است یک نوع بدعت گذاری در دین نیست ؟

با سلام ببخشید که جواب طولانی است
این سخن از دو جهت ناصواب است : نخست آن که حکمت گریه بر ابا عبدالله تنها به جهت قربانی شدن ، مظلومیت و به اسارت در آمدن خانواده ایشان نبودند؛ ثانیا امامان پس از حضرت امام حسین - که در مقام حق الیقین بودند و هیچ غیبی از آنان مستور نبود_ علاوه بر توصیه به گریه بر ابا عبدالله ،خود نیز بر این واقعه می گریستند و مجالس سوگواری برپا داشته و به دیگران نیز توصیه می کردند . آیا آنان از حکمت ها وباطن ماجرای کربلا بی اطلاع بودند؟ به نظر می رسد گریه برابا عبدالله ، حکمت های دیگری نیز دارد ، که امامان این گونه آن را به پیروان خود آموزش می دادند .
به بیان دیگر ، حماسه عاشورا ،یک رخداداد،دو پهلویی است واگر این جریان را از یک سو بررسی کنیم ، به این نتیجه می رسیم که امام حسین شهید شد و فرزندانش کشته شده واهل وعشیره اش به اسارت در آمدند و یزیدبن معاویه پیروز و غالب گشت . اگر گریه بر ابا عبدالله از این دید تحلیل شود ، این اشک و آه صرفا بروز یک عاطفه انسانی است بر این که فردی مورد شکنجه بدنی و روحی قرار گرفت و به طرز ناگواری به قتل رسید .
ازاین زاویه ،گریه صرفا یک درددل و هم دردی با صاحبان درد است. این گریه با گریه بر کشته شدگان حلبچه یا هیروشیما تفاوتی ندارد،تنها تفاوت در شدت درد و روش کشته شدن است .
امااگر واقعه عاشورا،را از زاویه دیگری بررسی کنیم ، می بینیم که در آنجا پیروزی از آن امام حسین است و این یزید و کارگزاران او هستند که شکست خوردند . در واقع از این نگاه واقعه عاشورا پیروزی صفات حسنه در درجه ی اعلای خود ، بر صفات رذیله در درجه ادنای خود بود.
در این صورت گریه با این دیگاه ، دیگر براساس عاطفه نخواهد بود و صرفا یک تراژدی و هم دردی و هم سویی با صاحبان درد از روی احساسات نیست ، تابگوییم آن حضرت که به مقام فنا نایل شد ، دیگر گریه برای اوچه حکمتی دارد.
منبع :فرات حیات ، مطالعات راهبردی دفتر مقام معظم رهبری ،ص138

یعنی اینکه ما در مصیبت امام خود شریک هستیم و امام حسین علیه السلام نیازی به گریه ی ما ندارد. فقط این گریه ها در حقیقت تسلی برای خود ما و امام زمان(عج) که ما خود را در غم امام زمان خود نیز شریک می دانیم و این گریه قلب را جلا می دهد و جلوگیری می کند از قساوت قلب.
پگاه عرب زاده طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

بسم الله الرحمن الرحیم
امام حسین ع سلام برای اجرای یک واجب به پا خواستند وآن امر به معروف و نهی از منکر بود . گریه بر امام حسین ع ثواب دارد چون ایشان انسان بزرگی بوده و فرزند پیامبر بودند و امت پیامبر به طور بسیار دردناکی که از توان درک بشر خارج است با جمعی از افراد خانواده و یاران باوفا به شهادت رسیده و بدتر از آن اسارت حرم این امام شریف یعنی زنان بود که واقعا مصیبت دردناکی برای زمین و آسمان بود . امام صادق ع می فرمایند در زمان جاهلیت محرم را ماه حرام اعلام کرده بودند تا در آن جنگ و خونریزی نباشد اما امت ما از مردم زمان جاهلیت هم بدتر بودند و امام خود را در ماه حرام به شهادت رساندند . گریه بر امام حسین ع قلب را آرام می کند گناهان را میریزد همانطور که امام رضا ع فرمودن : باید برای مانند حسین کریه کرد مثل گریه کنندکان ،گریه بر امام حسین ع گناهان بزرک را می ریزد. گویا منظور از گریه کنندگان همان حضرت زهرا س و پیامبر ص و ملائیکه و امام زمان عج می باشند و همانطور که در زیارت ناحیه از زبان امام زمان عج خواندیم ایشان می فرمایند: من هر صبح و شب بر جدم حسین ع اشک میریزیم و اگر اشکم تمام شود خون گریه می کنم . وقتی شخصیتی به این بزرگی برای چنین مصیبتی گریه می کنند ما نیز باید چنین کنیم مایی که توان در ک این واقعه را نداریم. گریه کردن بر امام حسین ع باعث می شود انسان اندکی به این واقعه بزرک بیاندیشد و در زندگی خود به کار برد و ثواب حضور در کنار این امام شریف را داشته باشد. همانطور که حضرت زهرا س از خدا درخواست می کنند نیمی از ثواب ایشان به گریه کنندگان بر امام حسین ع باشد و پیامبر هم نیمی دیگر از ثواب خود را می بخشد و آنگاه خداون به جبرئیل می گوید به محمد ص وعده بده که من گناه همه گریه کنندگان واقعی بر حسین ع را می بخشم .
اشک بر امام حسین ع به خاطر خود ماست . تا گناهانمان پاک شود و سوار بر کشتی نجات حسین ع وارد بهشت شویم ان شا ء الله . باید توجه داشته باشیم که در زمان امام عصر یعنی امام زمان خودمان جز ء یاران ایشان باشیم و ایشان را مثل امام حسین ع تنها نگذاریم تا زمینه های ظهور هرچه زودتر فراهم شود . ما از عاشورا درس می گیریم تا عباس ع گونه در کنار امام زمان خود باشیم . در شب معرکه کم نیاوریم و از قافله امام جا نمانیم و بعد افسوس نخورم ان شاء الله .

گریه برای امام حسین(ع) از منظر آیت‌الله بهجت
به گزارش مشرق به نقل از فارس، به مناسبت ایام سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت امام حسین علیه‌السلام، گفت‌وگوی مشروحی با حجت‌الاسلام والمسلمین علی بهجت درباره دیدگا‌ه‌های حضرت آیت الله بهجت درباره امام حسین و عزاداری انجام دادیم که گزیده‌ و مطالب مهم این گفت‌وگو از زبان حجت‌الاسلام علی بهجت تقدیم مخاطبان گرامی می‌‌شود.
گریه بر سیدالشهدا (ع) افضل مستحبات و از نماز شب بالاتر است

پدرم گریه بر سیدالشهدا علیه‌السلام را افضل مستحبات و حتی از نماز شب بالاتر می‌دانست. ایشان می‌گفت این حرف چیست که می‌گویند گریه یعنی چه؟ خیلی از انبیاء از خوف خدا بکاء داشته‌اند. آیا از شوق لقاء خدا بکاء نداشتند؟ گریه از شوق رسیدن به معشوق حقیقی عالم داشته‌اند.

خود انبیاء برای امام حسین (ع) گریه می‌کردند. آنها وقتی عظمت کار امام حسین (ع) را درک کردند، اشکشان جاری شد و توسل پیدا کردند. این مسئله، تک بودن و عظمت کار امام حسین (ع) را نشان می‌دهد.

پدرم می‌گفت: خیال می‌کنم گریه بر سیدالشهدا (ع) از افضل مستحبات باشد. گریه بر سیدالشهدا (ع) از همه مستحبات بالاتر است حتی از نماز شب!

گریه، اذن دخول و محرم شدن انسان است

پدرم می‌گفت: گریه، رابطه انسان با آن طرف عالم است. گریه، واسطه و رابطه است. وقتی که می‌خواهید وارد حرمی شوید و پا به حریمی بگذارید، طلب اجازه می‌کنید و اذن دخول می‌گیرید. می‌گویید یا خداوند وارد شوم؟ یا پیامبر وارد شوم؟ یا امام وارد شوم؟ در روایت است که اگر برای اذن دخول زیارت امام حسین (ع) اشک از چشمت جاری شد، بدان اجازه داده شده است.

پس این اشک رابطه انسان با ماوراء است. این اشک یک نشانه است. یک رمز است. فقط یک اتفاق فیزیکی نیست.

پدرم تأکید داشت خود گریه یک اذن و اجازه است. مثل چراغی است که روشن می‌شود و برای تو نشانه است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند. این عین عبارت آقاست.

نقش اشک ریختن برای سالار شهیدان در جاهای مختلفی ذکر شده است که از جمله آن زیارت اربعین امام حسین علیه السلام است .
انا قتیل العبره ، یکی از معانی این عبارت را اینگونه ذکر کرده اند که من کشته رحمت هستم ، یعنی به شهادت رسیدم تا جامعه اسلامی با اشک ریختن بر من لبریز از رحمت گردد و دلها نرم شود .۱

پس ما اشک می ریزیم که به واسطه این اشک خودمان کسب فیض کنیم نه این که امام حسین علیه السلام به اشک ریختن ما نیاز داشته باشد ، این ما هستیم که به این اشک ریختن نیاز داریم ، آیت الله بهجت در بیان فضیلت گریه برای سید الشهدا اینطور عنوان داشته اند که گریه برای سید الشهدا افضل مستحبات است مثل نماز شب ، پس وقتی گریه برای سالار شهیدان مستحب با فضیلت است یعنی ، مستحب با فضیلت قرار داده شده تا ما با این گریه به نوایی برسیم .

۱_ دیده شده در سایت پرسمان به نقل از کتاب فروغ شهادت ، استاد علی سعادت پرور ، ص۳۰۰.

اشک میریزیم نه به این معنی که به مرگ بد از دنیا رفته باشی
و نه به این معنی که جایگاهی بدی داری
بلکه اشک رمیریزیم به این معنی است که مثل مردم کوفه در خانه نشسته ایم و منتظریم که امام به سراغ ما بیاید…
اشک میریم به این خاطر که یادمان باشد امامی دیگر را در غربت تنها نگذاریم و مایه ی شماتت آیندگان نشویم…

آن گونه که از متون اسلامی استفاده می شود نام حسین (علیه السلام) با گریه و ناله آمیخته است و قبل از شهادتش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و امیرالمؤمنان علی (علیه السلام) و مادرش فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بر او گریسته اند. طبق رویات فراوانی، چون حضرت حسین (علیه السلام) تولد یافت جبرئیل به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نازل شد و خبر شهادت آن نوزاد را به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و پدر و مادرش داد و آنان از همان ایام برای حسین (علیه السلام) گریستند. طبق روایتی که از عایشه نقل شده است حسین (علیه السلام) کودک خردسال بود که وارد خدمت پیامبر گردید همان موقع جبرئیل به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) ابلاغ کرد: زمانی نمی گذرد که این کودک را افرادی از امت تو در سرزمین «طف» از خاک عراق به قتل می رسانند «فبکی رسول الله (صلی الله علیه و آله)» اما جبرئیل افزود: «لا تبک، فسوف ینقم الله منهم، بقائمکم اهل البیت (1) «گریه نکن در آینده خداوند به وسیله قائم اهل بیت از آنها انتقام می گیرد».

«ابن عباس» می گوید به هنگام رفتن به «صفین» من همراه امیر مؤمنان علی (علیه السلام) بودم چون در کنار شط فرات به «نینوا» وارد شد، امام (علیه السلام) با صدای بلند گریست و فرمود: ای پسر عباس این محل را می شناسی؟ گفتم: نمی شناسم ای امیرمؤمنان. فرمود اگر اینجا را مثل من می شناختی هرگز از اینجا رد نمی شدی مگر این که مثل من گریه سر می دادی ابن عباس گفت: «فبکی طویلا حتی اخضلّت لحیته و سألت الدموع علی صدره وبکینا معا»: «آن حضرت گریه مفصلی کرد به طوری که اشک از روی محاسن او جاری شد ما هم همصدا با علی (علیه السلام) گریه سردادیم». بعد امام ادامه داد: وای، من با آل ابوسفیان چه کرده ام، سپس افزود: در این سرزمین که (کرب و بلا نامیده می شود) هفده نفر از فرزندان من و فاطمه به شهادت می رسند و مدفون می گردند(2).

طبق روایت امام صادق (علیه السلام) روزی فاطمه زهرا (سلام الله علیها) به محضر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وارد شد و آن حضرت را گریان دید ازعلت گریه اش پرسید؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: جبرئیل به من خبر داد که حسین (علیه السلام) را گروهی از امت من به قتل می رسانند! فاطمه (علیه السلام) نیز از شنیدن این خبر به شدت گریست ولی وقتی ازمقام بلند فرزندش به خاطر شهادت آگاه گردید آرامش و تسکین یافت (3)

داستان گریه و عزاداری پس از شهادت آن حضرت از سوی امامان (علیه السلام) داستانی مفصلی است که به ذکر چند مورد اکتفا می کنیم:

امام سجاد (علیه السلام) که خود در کربلا شاهد مصائب دلخراش امام حسین علیه السلام و یاران با وفایش بود پس از واقعه عاشورا تا زمانی که در قید حیات بود این واقعه سوزناک را فراموش نکرد و همیشه گریه و سوگواری نمود او هر وقت می خواست آب بنوشد تا چشمش به آب می افتاد اشک از چشمانش سرازیر می شد وقتی علت این کار را می پرسیدند می فرمود چگونه گریه نکنم درحالی که یزیدیان آب را برای وحوش و درندگان آزاد گذاشتند ولی آن را به روی پدرم بستند و او را با لب تشنه کشتند. می فرماید هر وقت کشته شدن فرزندان فاطمه (علیه السلام) رابه یاد می آورم گریه گلویم را می گیرد. وقتی هم افرادی وی را دلداری می دادند، می فرمود: «کیف لا أبکی؟ و قد منع أبی من الماء الذی کان مطلقا للسباع والوحوش» (4)

امام سجاد (علیه السلام) درعزای پدر مظلوم خویش به حدی گریست که اورا یکی از بکّائون پنج گانه تاریخ لقب دادند (5) وقتی راز آن همه گریه را از آن حضرت می پرسیدند، مصائب جانگداز کربلا را بازگو می کرد ومی فرمود: مرا ملامت نکنید، یعقوب، پس از آن که یک فرزند خود را از دست داد آنقدر گریست تا از غصه چشمهایش سفید شد در حالی که یقین به مرگ فرزندش نداشت.

از فراق روی یک یوسف اگر یعقوب سوخت

هجر هفتاد و دو یوسف کرده خونین دل مرا

در حالی که من به چشم خود دیدم که در یک نیمروز چهارده نفر از اهل بیت مرا سر بریدند انتظار دارید داغ آنها از دلم بیرون برود؟!(6)

او نه تنها در ماتم پدر بزرگوارش اشک می ریخت بلکه مومنان را نیز ترغیب به گریستن در عزای آن مظلوم می کرد: «ایما مومن دمعت عیناه لقتل الحسین حتی تسیل علی خده بواه الله بها فی الجنة غرفا یسکنها احقابا»7.

«هر مؤمنی که بر شهادت حسین (علیه السلام) آن قدر بگرید که اشک بر گونه اش جاری شود خداوند برای او غرفه هائی در بهشت آماده می سازد که تا ابد در آن اقامت خواهد کرد.»

امام باقر (علیه السلام) برای امام حسین (علیه السلام) اشک می ریخت و به هرکس هم در خانه او بود دستور می داد گریه کند. و در منزل آن حضرت مجلس عزا و سوگواری برای امام حسین (علیه السلام) تشکیل می گردید و حاضران مصیبت آن حضرت را به هم تسلیت می گفتند 8
1بحار الانوار: ج 36 ص .349

.2 بحار الانوار: ج 44 ص 253 .252

.3کامل الزیارات، ص .57

.4 مناقب: ج3، ص 303 بحار الانوار: ج 46، ص 109

.5 دیگران عبارتند از: آدم، حضرت نوح، یعقوب و حضرت فاطمه زهرا الخصال: ص 83

.6 امالی صدوق، مجلسی، 29، ص .121
7 ثواب الأعمال: ص .83

.8وسائل الشیعة: ج 10، ص .398

“من کشته اشک ها هستم”

اثرات گریه بر حسین علیه السلام

ا.درود خداوند
قال رسول الله صلی الله علیه وآله："ألا وصلی الله علی الباکین علی الحسین_ علیه السلام _رحمةٌوشفقةٌ؛آگاه باشید که خداوند برگریه کنندگان برای حسین علیه السلام,ازروی رحمت ومهربانی درود می فرستد."[۱]

۲.بخشش گناهان
قال الرضا علیه السلام："فعلی مثل الحسین علیه السلام فلیبک الباکون فإن البکاءعلیه یحط الذنوب العظام"؛برای مثل حسین علیه السلام باید گریه کنندگان گریه کنند,چرا که گریه برآن حضرت,گناهان بزرگ را محو می کند.[۲]

۳.طلب مغفرت از ناحیه حسین علیه السلام
قال الصادق علیه السلام："إنه علیه السلام لیری من یبکیه فیستغفر له رحمة له"؛حقا كه (حسين عليه السلام)كسي راکه برای او گریه می کند,می بیندوبه خاطر رحت براو برایش استغفار می کند.[۳]

۴.دوری از جهنم
قال الله سبحانه لموسی علیه السلام："یا موسی إعلم أنه من بکی علیه أو أبکی أو تباکی حرمت جسده علی النّار"؛ای موسی!بدان که هر کسی برای حسین علیه السلام گریه کند یا بگریاند یا وانمود به گریه کردن کند,بدنش را بر آتش حرام کردم.[۴]

۵.شادمانی در بهشت
قال رسول الله صلی الله علیه وآله："یا فاطمه!کل عین باکیه یوم القیامة،إلّا عين بكت علي مصاب الحسين فإنها ضاحكة مستبشرة بنعيم الجنة"؛ای فاطمه علیها السلام!هر چشمی در روز قیامت گریان است,مگر چشمی که برای مصیبت حسین علیه السلام گریه کرده باشد که به وسیله نعمت های بهشت خندان وشادمان خواهد بود.[۵]

[۱]بحار الأنوار,ج۴۴,ص۳۰۴.
[۲]همان,ص۲۸۴.
[۳]بحار الأنوار,ج۲۵،ص۳۷۶.
[۴]بحار الأنوار,ج۴۴،ص۳۰۸.
[۵]همان,ص۲۹۳.

معروف «انا قتیل العبرات؛ من کشته اشک‌هایم»؛ ارائه داد و گفت: امام حسین(ع) فقط کشته اشک نیست، امام حسین از همه این مسائل بالاتر است، او تنها کشته خود خداست. اما در عین حال، کشته اشک هم هست؛ آن هم چه اشکی؟ اشکی که بصیرت‌افزا باشد و معرفت‌بخش:
اشکی که دهد جوش بخون بدن ما
اشکی که شود عاشق شمشیر تن ما

اشکی که کند جامۀ ما را کفن ما
اشکی که دهد همّت زینب، به زن ما

اشکی که خدا باشد و دین در وطن ما
اول به مزار شهدا اشک بریزیم
آنگه بخروشیم و بدشمن به ستیزیم
تنها ملاک بر ریختن اشک در هیئت اباعبدالله(ع) نیست، چرا که اگر تنها میزان و ملاک بر این بود، عمر سعد هم در روز عاشورا گریست. اشک با معرفت و با بصیرت ملاک و معیار است، امام حسین(ع) کشته اشکی است که به انسان بصیرت دهد، امام(ع) را به واسطه آن بشناسد و راه روشن را بیابد.
حث این است که ما چرا برای امام حسین(ع) عزاداری می‌کنیم و پرچم عزای او را بالا می‌بریم؟ شاید همه بگویند به خاطر قداست امام(ع) است؛ این بخشی از فلسفه عزاداری است. مهم این است که باید این کربلا بماند.
اگر ما از این کربلا هدف، فرهنگ و بصیرت برنداریم، فقط گریه‌کن خوبی بوده‌ایم، فقط ثواب برده‌ایم. این کار ما درست مانند این است که طلای نابی را به پیش خود گذاشتیم و فقط بدان نگاه می‌کنیم. از این طلای ناب استفاده نکردیم؛ ولی وقتی از فرهنگ برآمده از کربلا، از بصیرت اباعبدالله(ع) و از فلسفه عاشورا بهره می‌بریم راه را پیدا و درست عمل می‌کنیم. با الهام از همین واقعه بود که 15 خرداد و بعد از آن هشت سال دفاع مقدس رقم خورد. شاعران آن دوران‌ها هم با استفاده از همین فرهنگ و فلسفه برای زمانه خود شعر می‌گفتند.

سلام علیکم با عرض تسلیت ایام
یکی از مسائل مربوط با سید الشهداءمسأله گریه است. باید مسأله گریه و خنده از چند نظر برسی شود1- از نظر اینکه از مختصات واَعراض خاصه انسان به شمار رفته اند،2-دیگر از نظرعلل و مبادی جسمی و روحی3-از نظر آثار و عوارضجسمی و روحی4-از نظر اخلاقی و عقیده علمای اخلاق و آداب5–از نظر آثار اجتماعی خنده و گریه6-انواع خندها و گریه هاو آیا همه خنده ها خوب است و همه گریه ها بد یا نه؟و اینکه نوع گریه بر امام حسین لذتبخش است و به قلب صفا و روشنی می دهد و باید مقایسه ای شود بین مکتب امام حسین و مکتبهای خنده و کمدی و اشاره ای شود به فیلمهای کمدی و فیلمهای تراژدی و اشعاری که شعرای مادر باب گریهو مدح آن گفته اندمثل اینکه:
گریه بر هر درد بی درمان دواست چشم گریان چشمه فیض خداست
در همه اینها بحث شود.
خنده و گریه مظهر شدیدترین حالات اساسی انسان است. آن وقتی که کسی بتواند مالک خنده و گریه مردمی بشود به حقیقت مالک قلب آنها شده و با عواطف آنها بازی می کند کارهای قلبی غیر از کارهای عقلی است تاکنون با قلبهای مردم از راه گریه بر سید الشهداء بازی شده بدون اینکه تحت کنترول عقل بیاید و هدف داشته باشد تنها هدف داشتن کافی نیست نظم و سازمان هم لازم است
(حماسه حسینی- ج2-*مرتضی مطهری *ص61و62

گریه بر امام حسین همان نهضت است,جهاد است.
همان نهضتی که الگوی عالم _فاطمه زهرا سلام الله علیها _داشتند,وگریه یکی از طرق نشان دادن حق وحقیقت ودفاع از مظلومیت امام معصوم ومظلوم است.
گریه کردن بر امام حسین علیه السلام یعنی تجدید بیعت با امام زمانمان ,با امام موعود است.
گریه ای که حاکی از معرفت حسینی باشد, می تواند اثرات مثبتی داشته باشد بر روح وروان انسان ورساندن او به کمال وقرب الهی است.
گریه بر امام حسین علیه السلام اگر همراه با معرفت باشد ,دل انسان را از تعلقات دنیوی خالی می کند وبه معرفت الله می رساند.

سلام
اولا: گریه بر امام حسین روح را جلا و دهد و قلب را رشد میدهد پس اگر کسی بخاهد در مقامات معنوی رشد کند باید از گریه بر امام حسین استعانت بگیرد
ثانیا:گریه ما بر امام حسین فریاد برمظلومیت آن بزرگوار است که مسلمانان در تاریخبه نام اسلام بر قلب اسلام تاختند.
و حدیث معروفی از امام صادق علیه الصلاه و السلام است که حضرتش فرمودند :
مَن بَکی أَو أَبکی أَو تَباکی فی مُصیبهِ الحُسین حُرِّمَت جَسَدَهُ علی النار و وَجَبَت لَهُ الجَنَّه .
هرکس در مصیبت امام حسین بگرید یا بگریاند و یا ( اگر گریه اش نیامد ) خود را به حالت گریه بزند ؛ جسدش بر آتش حرام شده و بهشت بر او واجب می گردد .

السلام علی اسیر الکروبات وقتیل العبرات

مرحوم شیخ صدوق چنین روایت کرده است：
“حدثنا الحسین بن أحمد بن إدریس _رحمه الله_قال ：حدثنا أبی,عن محمد بن الحسین بن أبی الخطاب,عن الحکم بن مسکین الثقفی,عن أبی بصیر,عن الصادق جعفربن محمد,عن آبائه_عليهم السلام_قال:قال أبو عبد الله الحسين بن علي (عليهم السلام):أنا قتيل العبرة لا يذكرني مؤمن إلّا إستعبر".[١]

مرحوم حجة السلام والمسلمين حسين عندليب همداني_رحمه الله_در كتاب گرانقدر[ثار الله] در توضیح این فقره فرموده اند："این جملات بدان معنا نیست که امام _علیه السلام_شهید شدند تا مردم گریه کنند وبه اجر وثوابی برسند,بلکه[قتیل العبرة] حاکی از آثار قهری شهادت آن حضرت می باشد وآن سرشت فطری هر مؤمن به اوست.

[۱]امالی صدوق,ص۲۵۵.مناقب ابن شهر آشوب,ج۳,ص۲۳۹.

بنام خدا
سلام
ما برای امام حسین و شهدای کربلا و اسرای کربلا گریه میکنیم چون بدترین ظلم ها درباره ی بهترین انسانها صورت گرفت و این ظلم دیدن ها در راه خدا بود,برای همین برای ما مقدس هستند و موجب تأثر ما میشوند.این ظلم ها بر ایشان تحمیل شد و ایشان در برابر ظلمها ایستادگی کردند تا جان فدا کردند.این جان فدا کردن مقدس هست اما نتیجه ی ظلم ظالمان هست.حقوق امام حسین علیه السلام با اوضاع فجیع ضایع گشت و ایشان از آنچه که استحقاقشو داشتند باز داشته شدند.ایشان هر انچه داشتند فدا کردند اما نه مثل ستاره پرستان که فرزندشان را قربانی بت میکردند که هیچ تأسفی جز بخاطر جهالت و گمراهیشون ایجاد نمیکنه.اما اگر طفل امام حسین علیه السلام یا خودشان قربانی حق تعالی شدند بخاظر ظلم تحمیلی بود و این مظلومیت ها ناخوداگاه اشک هر انسان منصف و اگاه به عدل و عدالت رو درمیاره.یا اگر حضرت ابراهیم فرزندش اسماعیل رو قربانی حق میکرد ما متأسف نمیشدیم چون دستور خدا و اطاعت بنده بود و خداوند مهربان اجازه ندادند این اتفاق بیفته ,اما شهدای کربلا اطاعت از خدا را در ایستادگی و مقاومت دیدند تا جایی که جان داشتند ایستادگی کردند و شهادت و قربانی شدنشان در راه حق,, ظلم ظالمان بود.اگر معیار بندگی فقط عبد بودن باشه و لاغیر این معانی قابل درک هستند وگرنه نمیشه هضمش کرد.

سلام و عرض احترام
سوال : چرا باید قبل از عاشورا و قبل از شهادت امام حسین علیه السلام عزاداری آغاز شود ؟

———–
پاسخ:
با سلام و احترام
معمولا بایدی در کار نیست- شیوه عزاداری تابع رسوم و فرهنگ مردم است- . عزاداری های قبل از عاشورا مقدمه ورود به عزاداری عاشورا است. اصل عزاداری برای حضرت از دستورات و مستحبات موکد اسلام است. اما شکل و شیوه و زمان آن از عادات و رسوم عرف مردم تاثیر می پذیرد. که غالبا اشکالی ندارند. به هر حال چون واقعه در سال های قبل اتفاق افتاده مراسم و عزادری ها در هر زمان انجام شود بعد از واقعه است.

سلام
اشک ریختن نوعی بیعت و امضا کردن پیمان و قرارداد دوستی با سید الشّهدا، نیز ابراز انزجار و تنفّر از قاتلان حضرت است. هم چنین نشانه پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشّهدا(ع) است. اشک، دل را سیراب میکند، عطش روح را برطرف میسازد، و نتیجه محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل میشود. نیز نشانه همدلی و هماهنگی روحی با ائمه اطهار است. قلبی که مهر حسین(ع) داشته باشد، بی شک به یاد مظلومیت و شهادت او میگرید.

1. برای لُوس نشدن واقعه ی عاشورا
2.روح ما صیقل داده می شود، زیرا امام سجاد علیه السلام برای اینکه واقعه ی عاشورا فراموش نشود، آب که میدیدند اشک می ریختند، اگز حیوتنی ذبح می شد، گریه می کردند.
کبری باویه زاده طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

با سلام و احترام
تسلیت ایام سوگواری اباعبدالله الحسین علیه السلام
شرمنده که پاسخ بنده کمی طولانی میشود.
آنان با شهادت به قرب الهی رسیدند و این افتخاری بزرگ است و نباید ناراحت بود.مسیحیان نیز برای کشته شدن مسیح گریه و عزاداری نمی‌کنند، بلکه حتی جشن می‌گیرند.
پاسخ :
عاشورا و حادثه کربلا از چند جنبه قابل ارزیابی و تحلیل است که هر کدام می تواند حکم خاص داشته باشد.
در ابتدا با دو چهره از عاشورا رو به رو هستیم:
اوّل: زیبایى‏ها
زیبایى‏ها یعنى عظمتى که حضرت ابا عبداللَّه (ع) و یاران ایشان در ابعاد مختلف آفریده، عالى‏ترین جلوه‏هاى کمال انسانى را با عمل خویش ترسیم نموده و بزرگ ترین درس را به بشر آموخته اند. این بُعد از حادثه عاشورا بسیار غرورانگیز و افتخارآفرین است. به راستى باید به خود بالید که در چنین مکتب درخشانى پا به عرصه وجود نهاده و در آن رشد یافته‌ایم و با آن مى‏میریم و حاضریم همة هستى خود را در راه مکتب نثار کنیم.
شهادت برای شهید یک موفقیت، بلکه بزرگ ترین موفقیت است . امام حسین (ع) فرمود : «جدم پیامبر به من فرمود : نزد خدا مرتبه‌ای داری که جز با شهادت به آن نائل نمی‌گردی.»
شهادت حضرت، عالی ترین حد کمال به حساب می آید. بر این اساس شهادت برای شهید یک پیروزی به شمار می‌آید و جشن و شادمانی می طلبد. سید بن طاووس می گوید : اگر دستور عزاداری به ما نرسیده بود ، ایام شهادت امامان را جشن می گرفتم . علی (ع) آن گاه که می بیند مرگ به صورت شهادت نصیبش شد، از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجد.(1)
حضرت بعد از ضربت خوردن می فرماید:
«والله ما فجأنی من الموت وارد کرهتُه و لا طالع أنکرتُه و ما کنتُ إلا کقارب ورد و طالب وَجَدَ و ما عند الله خیر للابرار؛(2) به خدا سوگند! هیچ امر خلاف انتظاری برای من رخ نداده؛ آن چه پیش آمده، همان است که در آرزوی نیل به آن بودم. مانند کسی هستم که در جستجوی آب در صحرایی می گردد و ناگهان چاه آبی یا چشمه ای پیدا می شود . مَثَل جوینده ای هستم که به مطلوب خود رسیده است.»
دوش در وقت سحر از غُصّه نجاتم دادند و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
چه مبارک سحری بودوچه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند
آری بر اساس این رویکرد ، شهادت اولیای الهی جشن و شادی دارد؛ جشن و شادی برای رسیدن به عالی ترین مرتبه کمال و لقای محبوب از طریق شهادت.
دوم: چهره غمبار
چهره دیگر عاشورا جنبه تراژدیک، غمبار و اسفبار آن است. تأسف از این که چرا امت، حق امام (ع) را پاس نداشته و ناجوانمردانه‏ترین برخورد را نسبت به محبوب‏ترین خلق خدا و شریف‏ترین انسان‏ها روا داشتند. ظلمى که بر امام (ع) و اهل بیت و یاران ایشان تحمیل شد، دل هر انسان نیکوسیرتى را به درد مى‏آورد و روح آدمى را سخت مى‏آزارد و جشن و شادی در اینجا معنا ندارد. چگونه می توان در مواجهه با این چهره از عاشورا متاثر نشد؟! امام حسین ( ع ) به واسطه شخصیت عالیقدر و شهادت‏ قهرمانانه‏اش مالک قلب‌ها و احساسات صدها میلیون انسان است.
کیست که بشنود در آن صحراى سوزان با وجود عطش جانکاه، در میان صدها مأمور دشمن حضرت ابی الفضل العباس (ع) خود را به شریعه رساند و چون در رودى عظیم و آب گوارا قرار گرفت و آب را تا دهان آورد، ولى همین که به یاد تشنگى حضرت ابی عبداللَّه (ع) و فرزندانشان افتاد، به خود اجازه نوشیدن نداد و لب تشنه با مشک پر از آب برگشت، این مردانگى و شرافت، او را به ریختن اشک وادار نسازد؟!
در حال گریه و رقت و هیجان، انسان بیش از هر حالت دیگر خود را به محبوبی که برای او میگرید نزدیک میبیند ، و در حقیقت در آن حال است که خود را با او یکسان میبیند . خنده و شادی بیشتر جنبه شخصی و در خود فرو رفتن دارد اما گریه بیشتر از خود بیرون‏ آمدن و خویش را فراموش کردن و با محبوب یکی شدن است. به تعبیر شهید مطهری «گریه بر شهید، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح وی و موافقت با نشاط و حرکت او است».(3)
از طرف دیگر نیز شهادت شهید برای کسانی که او را از دست داده و از فیض وجود او محروم مانده اند ، تأثر انگیز است ، در حالی که انسان ها می توانستند از برکت وجود وی، در همان عصر و در دوران آینده بهره مند گردند. در واقع این گریه بر خود ما است و نه بر شهیدی چون امام حسین که با شهادت به مقام قرب الهی نائل شد. همچنین تأثر و تأسف برای مردمانی که قدر عظمت وجود او را ندانستند و او را به شهادت رسانده و از فیض وجود حضرت بی بهره ماندند.
بنابراین عمل مسیحیان قابل توجیه نخواهد بود ؛ زیرا ما بر شخص امام که با شهادت به بالاترین مرتبه نائل شد، نمی‌گرییم . علاوه بر این که عمل مسیحیان (گریه و شادی)می تواند برخاسته از تفکر نادرستی باشد که خون مسیح را فدیه ای برای کفاره گناهان خود می دانند که با کشته شدن مسیح ، پاک گشتن فرزندان آدم از گناه تضمین شد.
عزاداری و سوگواری برای سالار شهیدان از جهات دیگر نیز قابل توجه وشایسته است که به شرح آنها می پردازیم:
أ) تولی و تبری :
تولی به معنای دوست داشتن دوستان خدا و تبری به معنای بیزاری جستن از دشمنان خدا است. در تولی دوستی پیامبر و خاندانش و در تبری دشمنی با دشمنان پیامبر و خاندانش قرار دارد.
عزاداری، نیز لعن و نفرین بر قاتلان ، ادای تکلیف تولی و تبری است که از فروع دین و تکالیف شیعه است.
اشک ریختن نوعی بیعت و امضا کردن پیمان و قرارداد دوستی با سید الشّهدا، نیز ابراز انزجار و تنفّر از قاتلان حضرت است. هم چنین نشانه پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشّهدا(ع) است. اشک، دل را سیراب میکند، عطش روح را برطرف میسازد، و نتیجه محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل میشود. نیز نشانه همدلی و هماهنگی روحی با ائمه اطهار است. قلبی که مهر حسین(ع) داشته باشد، بی شک به یاد مظلومیت و شهادت او میگرید.
در آموزه‌های اسلامی دوستی خاندان پیامبر(ص) جایگاه ویژه‌ای دارد، تا جایی که قرآن آن را مزد رسالت معرفی کرده است «قل لا أسئلکم علیه اجراً الاً المودة فی القربی»(4) در روایات نبوی نیز به دوستی پیامبر و اهل بیتش بسیار سفارش شده است،‌از جمله در منابع اهل سنت (ص) روایت شده است که پیامبر فرمود: «مسلمان می‌بایست رسول اسلام را از همه مردم و حتی از خود و پدر و مادرش، بیشتر دوست داشته باشد «لا یؤمن أحدکم حتی أکون أحبّ إلیه مِن وُلده و والده و الناس اجمعین».(5)
نیز فرمود: «فرد مسلمان می‌بایست به عترت علاقه داشته باشد،‌به گونه‌ای که آنان را از همه عزیزانش بیشتر دوست داشته باشد «لا یؤمن عبد حتی أکون أحبّ إلیه مِن نفسه و تکون عترتی إلیه أعَزّ مِن عترته و یکون أهلی أحبّ إلیه مِن أهله و تکون ذاتی أحبّ إلیه مِن ذاته».(6)
حال که باید مسلمان دوستدار پیامبر و خاندان مطهرش باشد، دوستی می‌بایست صادقانه باشد و دوستی صادقانه شرایطی دارد.
نیز دوستدار پیامبر و آلش می‌بایست نسبت به دشمنان آن خاندان تبری و بیزاری بجوید. در روایات متعددی به این امر سفارش شده است. ابن عباس از رسول خدا روایت می‌کند: «هر که بخواهد که خداوند همة‌ خیرها را برایش گرد آورد،‌ می‌بایست پس از من به علی(ع) بپیوندد و دوستانش را دوست دارد و دشمنان او را دشمنی بدارد».(7)
امام صادق فرمود: «آن کس که دوست دارد بین او و خداوند حجاب نباشد، به صورتی که او به خداوند و خدا به او نظر کند، باید آل محمد را دوست داشته باشد و دشمنان آنها را دشمن بدارد».(8)
بر این اساس عزاداری نوعی تولی و تبری است که در آموزه‌های دینی سخت مورد توجه قرار گرفته است.
همدلی و همدردی با دوستان، در زمان سوگ و اظهار سرور در شادى آنان است(9) در روایات، بر برپایى جشن و سرور در ایام شادی اهل‏بیت(ع) و ابراز حزن و اندوه در اوقات سوگ آنان، تأکید شده است.
حضرت على(ع) مى‏فرماید: «یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا و یبذلون اموالهم و انفسهم فینا،اولئک منّا و الینا؛(10) پیروان ما در شادى و حزن ما شریکند و دارایی و جان خویش را در راه ما بذل می کنند.آنان از ما هستند و بازگشتشان به سوی ما است» .
امام صادق(ع) فرمود: «شیعتنا جزء منا خلقوا من فضل طینتنا یسوؤهم ما یسؤنا و یسرّهم ما یسرّنا؛(11) شیعیان ما پاره‏اى از وجود ما هستند واز زیادى گِل ما آفریده شده‏اند؛ آن چه که ما را بدحال یا خوش‌حال مى‏سازد، آنان را بدحال و خوشحال مى‏گرداند».
بر این اساس وظیفه عقلانى و شرعى، ایجاب مى‏کند که در ایام عزادارى اهل‏بیت(ع)، محزون و غمگین بود و حزن خود را به «زبان حال» یعنى با اشک و زارى، مانند افراد غم‏زده اظهار نماییم.
ب) رشد فردی، اجتماعی و فرهنگی
از جمله حکمت و اثار بهشت عزاداری برای سرور شهیدان حسین بن علی و یاران مظلومش، این است که وسیله‌ای می‌باشد برای رشد و شکوفایی،‌ چرا که هر عزاداری پیش از آن که در غم و ماتم اهل‌بیت به سوگ بنشیند،‌می‌بایست نسبت به مصیبت دیدگان شناخت داشته باشد. در مجالس عزاداری که در آنها زندگانی و اهداف آنان یاد می‌شود. به عزادار شناخت می‌دهد. شناخت در فرد تأثیر می‌گذارد و موجب می‌شود به امام عشق بورزد و او را اسوه و الگوی خود قرار دهد. بر این اساس عزاداری برای اهل‌بیت و به ویژه سید شهیدان و یارانش در شکوفایی فرد تأثیر می‌گذارد و در او تغییر درونی ایجاد می‌کند. تغییر درونی و تأثیر گذاری مثبت، در اجتماع نمود پیدا می‌کند و باعث رشد جامعه می‌گردد.
بنابراین می‌توان ادعا کرد: یکی از فواید عزاداری، ساختن جامعه براساس الگوهای ارائه شده از سوی امامان است. در عزاداری آرمان‌های با ارزش پیشوایان مظلوم بیان می‌گردد و جان‌های تشنة حقیقت پذیرای آن می‌شود، که قدم بسیار با ارزشی است در راه حفظ ارزش‌ها و آرمان‌های اسلامی و فرهنگ‌سازی. بدون تردید همین امر نسل جدید را که در مجالس عزاداری شرکت می‌کند و با فرهنگ اهل بیت آشنا می‌گردد، از لحاظ فرهنگی، دگرگون می‌کند.
آنان با شرکت در مراسم (هم در بُعد شناختی و هم در بُعد عاطفی) به اهل بیت پیامبر وابسته می‌گردند؛ بدین وسیله فرهنگ اهل بیت و مذهب شیعه با شناخت و عاطفه به نسل جدید منتقل می‌گردد، که بهترین راه برای حیات فرهنگی مکتب اهل بیت به شمار می‌آید.
پ) زنده نگه داشتن و ترویج دائمی مکتب:
زنده داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه داشتن و ترویج دائمی مکتب قیام و انقلاب در برابر طاغوت‌ها و تربیت کننده و پرورش دهندة روح حماسه و ایثار است.گریه بر مصائب سالار شهیدان باعث زنده نگه داشتن نهضت حسینی است. چنان که به اسارت رفتن خاندان امام باعث پایمال نشدن خون شهیدان کربلا شد. در اثر رساندن پیام امام به مردم کوفه و شام توسط امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) نهضت عاشورا به ثمر نشست. برپایی مجالس عزا نیز ادامه دادن رسالت پیام رسانان عاشورا است. گریستن در سوگ شهدای کربلا، تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیه فکری و روحی با این مکتب است.
از این رو ائمه(ع) به گریستن بر مظلومیت شهدای کربلا تأکید کرده ‏اند. برای گریه بر مصیبت‏های امام حسین(ع) ثواب‏ها و فضیلت‏های فراوان ذکر کرده و فرموده‏اند که چشم گریان بر کربلائیان، چشمه فیض خدا است.(14)
فضیلت‏ها و ثواب‏های زیادی که برای گریه بر امام حسین(ع) در روایات ذکر شده، در صورتی است که گناه و فسق و آلودگی انسان در حدی نباشد که مانع رسیدن فیض الهی گردد.
گریه در فرهنگ عاشورائیان سلاح همیشه برّانی است که فریاد اعتراض به ستمگران را دارد. اشک زبان دل است و گریه فریاد مظلومیت. رسالت اشک پاسداری از خون شهید است. به تعبیر حضرت امام خمینی(ره) «گریه کردن در عزای امام حسین، زنده نگه داشتن نهضت است. گریه بر مظلوم، فریاد مقابل ظالم است».(15)
———————————————————————————————————
پی نوشت‌ها:
1. شهید مرتضی مطهری ، شهید (ضمیمه قیام و انقلاب مهدی) ص 117- 118 .
2.نهج البلاغه ، نامه 23.
3. مرتضی مطهری، شهید (ضمیمه قیام و انقلاب مهدی) ص 124.
4. شورى (42) آیه 23.
5. کنزالعمال، متقی هند، 1، ص 37.
6. شیخ صدوق،‌ علل‌الشرایع،‌ج1، ص 140.
7. بحار،‌ج27، ص 55.
8. حمیری، قرب الاسناد، ص 351.
9. المحبة فى الکتاب والسنه، ص 169 - 170 و 181 - 182.
10. بحارالانوار، ج 44، ص 287.
11. همان،ج65 ، ص 24.
12. سفینةالبحار ،ج3 ،ص497 ماده عشر.
13. امالی صدوق ، ص 112،مجلس27،حدیث5.
14. بحارالأنوار، ج 44، ص 286.
15. صحیفه نور، ج 8، ص 70 .

• شماره لینک#20869 -   ضمیمه یافت نشد!

عزاداری و گریستن بر امام حسین(ع) از سنت های مشهور ائمه اطهار(علیهم السلام) می باشد که نه تنها خود مداومت بر این امر داشته اند بلکه همگان را دعوت بر این امر می کردند.
گرسیتن بر سید الشهدا دارای ابعاد مختلفی است که یکی از آنها به خاطر مصائب مختلفی است که بر این امام و یارانش در واقعه کربلا رخ داد که شنیدن آن دل هر فرد آزاده ای را به درد آورده و گریه ها را جاری می سازد که این گریه دارای اثرات معنوی زیادی بر افراد می باشد و روایات زیادی در این باره وارد شده است.
اما در حقیقت این گریستن، به دلیل زنده نگه داشتن مکتب سید الشهدا(علیه السلام) که همان مبارزه با ظلم و زیربار نرفتن طاغوت و نثار جان در راه حفظ دین و ارزشهای آن است.
گریه بر امام حسین(ع) برای این است که به دنیا اعلام کنیم که” کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا". ما در دفاع از حریم ولایت همیشه آماده ایم و قطعا دیگر به فرموده رهبرمان دیگر صلح امام حسن(ع) تکرار نخواهد شد و عاشورای دیگر در راه است.

یکی از علت های گریه ما به خاطر نادانی و کودنی برخی از افراد است که کارشان به جایی می رسد که پیشوای هدایت را ناجوانمردانه به شهادت می رسانند.
علت دیگر احساس محبت نسبت به انسان های وارسته و دلتنگی از فراق ایشان می باشد.

با عرض سلام و احترام و تشکر بابت راه اندازی چنین بخش مفید و مورد نیازی ، خواهران بزرگوار پاسخ های بسیار قانع کننده و معقولی مطرح نموده اند ، اجرشان با آقا اباعبدالله.
مطرح کنندگان این شبهات به محرم و واقعه عاشورا هدفشان سطحی نشان دادن این حادثه عظیم و قابل تامل است ، چرا که هر چه موضوعی خاص را به سمت سطحی نگری پیش ببرند از عظمت آن امر کاسته خواهد شد و در جواب این پرسش :
1.مغلطه این متن، نمایش تک بعدی عاشوراست! عاشورا همزمان ابعاد مختلف زیبا و غمباری دارد!
۲.شهادت، عالیترین حد کمال است که شادمانی می طلبد، اما از جنبه های دیگر این واقعه بزرگ نیز نباید غافل شد!
۳. چهره غمبار عاشورا پاس نداشتن حرمت امام توسط امت است، آنهم با ناجوانمردانه ترین نوع برخورد نسبت به محبوب‏ترین خلق و شریف‏ترین انسان‏ها و خاندان و یارانش!
۴.شهادت شهید برای آنها که از دستش داده اند، و از برکت وجودش در همان عصر و آینده محروم شدند، تأثر انگیز است. بخشی از این گریه بر خود ماست!
۵. عزاداری و نفرین قاتلان امام حسین(ع) ادای تکلیف تولی و تبری است. دوستی پیامبر و خاندانش و دشمنی با دشمنانشان از فروع دین و تکالیف شیعه می باشد.
۶. نه تنها آیاتی از قرآن به عزاداری پرداخته، بلکه پیامبر اسلام(ص) و ائمه(ع) نیز بر اقامه عزای امام حسین(ع) توصیه و تاکید داشته اند!
۷.عزاداری امام حسین برکات و آثار متعددی از آمرزش گناهان تا بقای اسلام دارد. محروم کردن شیعیان از این برکات، انگیزه شبهه افکنان از انتشار چنین متنهایی است!
با آرزوی سربلندی برای تمامی طلبه های بزرگوار و قدرت روز افزون در پاسخگویی به شبهات ایجاد شده از سوی دشمنان .

◾️ این گریه‌ها زنده نگه داشته مکتب سید‌الشهدا را.

▪️ امام خمینی (ره):هر مکتبی هیاهو می‌خواهد، باید پایش سینه بزنند،هر مکتبی تا پایش سینه‌زن نباشد،تا پایش گریه‌کن نباشد، تا پایش توی سر و سینه زدن نباشد،حفظ نمی‌شود.اینها اشتباه میکنند، بچه‌اند اینها!نمی‌دانندکه این نقش روحانیت و نقش اهل منبر چی هست در اسلام،خودتان هم شاید خیلی ندانید! این نقش یک نقشی است که اسلام را همیشه زنده نگه داشته، آن گُلی است که هی آب به آن می‌دهند زنده نگه داشته، این گریه‌ها زنده نگه داشته مکتب سید‌الشهدا را؛ این ذکر مصیبت‌ها زنده نگه داشته مکتب سید الشهدا را.

????صحیفه نور،جلد 8،صفحه 69-7
????حداقل برای یک☝️نفر ارسال کنید

مثل اصل عبادات که میگوییم خدا نیازی به نماز ما ندارد پس چرا نماز میخوانیم در مورد اشک ریختن برای امام حسین علیه السلام هم همین طور هست .
امام حسین علیه السلام به اشک های ما نیازی ندارند بلکه این ما هستیم که با ریختن اشک برای اینکه مقام ورتبه ی امام را زائل کردند و پایه های دین را سست کردند میتوانیم با این محبت به اولیای خدا خود را در معرض محبت خدا قرار دهیم وخد با محبتش مارا از گناهان پاک کند گریه برای حسین نجات دهنده است.

  اولا گريه بيانگر عواطف و عشق به بنيانگذار اين مکتب است که درس شجاعت و ايمان و ظلم ستيزي به ما آموخت مگر مي شود رابطه عميق عاطفي باشد و قطره هاي اشک در مصائب آنها جاري نشود. ثانیا به اعتراف دوست و دشمن، مجالس عزاي امام حسين(عليه السلام) عامل فوق العاده نيرومندي براي بيداري مردم است و راه و رسمي است که آن حضرت آن را به پيروان خود آموخته تا ضامن تداوم و بقاي اسلام باشد. اهمّيّت برپايي اين مجالس و رمز تأکيد ائمّه اطهار(عليهم السلام) بر حفظ آن، آنگاه روشن تر مي شود که ملاحظه کنيم شيعيان در عصر صدور اين روايات به شدّت در انزوا به سر مي بردند و تحت فشارهاي گوناگون حکومت امويان و عبّاسيان چنان گرفتار بودند که قدرت بر انجام کوچکترين فعّاليّت و حرکت سياسي واجتماعي نداشتند و چيزي نمانده بود که به کلّي منقرض شوند ولي مجالس عزاي امام حسين(عليه السلام) آنان را نجات داد و در پناه آن، تشکّل و انسجام تازه اي يافتند و به صورت قدرتي چشمگير در صحنه جامعه اسلامي ظاهر شده و باقي ماند.

سلام…….
اشک در برابر حسین (ع) مثل آب در برابر چشمه جوشان است .
ما وقتی آب میخوریم برای نیاز خود ماست ….به حال چشمه فرقی نمی کند! هرچند او با سیراب کردن ،مطابق اصل ماهیت خود رفتار می کند و به ماهیت او کم و افزونی از طرف تشنگی و سیراب کردن ما نیست .ولی نوشیدن آب ما را سرحال زنده میکند حتی نیاز های ما را ارضا می کند…..
ما اشک می ریزیم برای نیاز خودمان است برای آرام شدن دل ما برای آرام شدن جوشش خون ما برای ابراز دوستی ها محبتها به حسین . برای ابراز وجود علاقه ماست اگه با اشک حرفهایمان را از دل خالی نکنیم باور کنید دل ما شیعیان منفجر می شود …این عشق ابدی باید طوری ظاهر و ابراز شود تا ما راضی و خشنود شویم …این اشکها به ما ثابت می کند که ما عاشق حسینیم….وبه خود و آخرت خود امیدوار میشویم ….

• شماره لینک#20782 -   ضمیمه یافت نشد!

- حضرت موسى (ع ) در مناجات خود از پروردگار متعال براى يك نفر از بنى اسرائيل در خواست آمرزش نمود.

خداوند تبارك و تعالى فرمود: اى موسى هر كس از من در خواست آمرزش ‍ و بخشش كند من او را مى بخشم و مورد عفو خود قرار ميدهم ، مگر قاتلين حسين (ع ).
حضرت موسى (ع ) عرض كرد: پروردگارا اين حسين كيست ؟! خداوند متعال فرمود:
همان كسى است كه در كوه طور ذكرى از او شنيدى . عرض كرد: قاتلين او چه كسانى هستند؟!
خداوند متعال فرمود: گروهى از طاغيان و ظالمان امت جدش در زمين كربلا او را مى كشند و اسب او ناله مى كند و فرياد مى زند الظليمة الظليمة من امة قتلت ابن بنت نبيها (فرياد، فرياد، از امتى كه پسر دختر پيامبرشان را كشتند.) پس بدن او بدون غسل و كفن برروى ريگها مى گذارند و اموال او را بغارت ميبرند و اهل و عيال او را به اسيرى مى برند و يار و ياورانش را مى كشند و سرمقدسش را با سر ياورانش بر روى نيزه مى گذارند و مى گردانند.
اى موسى ؛ اطفال كوچكش از تشنگى ميميرند و پوست بدن بزرگانشان از تشنه گى جمع مى شود، هر چه استغاثه و امان مى خواهند كسى آنها را يارى نمى كند و امان نمى دهد.
حضرت موسى (ع ) گريه كرد و عرض كرد؛ اى پروردگارا چه عذابى براى قاتلين او هست . خداوند متعال فرمود: عذابى كه اهل آتش از شدت آن عذاب به آتش پناه ميبرند رحمت من و شفاعت جدش به آنها نخواهد رسيد و اگر براى كرامت و بزرگوارى آن حضرت نبود من همه آنها را بزمين فرو مى بردم .
حضرت موسى (ع ) فرمود ؛ پروردگارا از آنها و كسانيكه راضى بكار آنها باشند بيزارم . خداوند متعال فرمود: من براى تابعين آن حضرت رحمت قرار دادم .
و بدان : هركس كه بر او گريه كند و يا ديگرى را بگرياند يا خود را مانند گريه كنندگان در آورد، بدن او را بر آتش حرام ميگردانم .

1- بحار الا نوار: ج 44، ص 308

امام رضا عليه السلام:
فَعَلى مِثلِ الحُسَينِ فَليَبكِ الباكونَ؛ فإنَّ البُكاءَ عَلَيهِ يَحُطُّ الذُّنوبَ العِظامَ؛
بر كسى چون حسين بايد كه گریه‌کنندگان بگريند؛ زيرا كه گريستن بر او گناهان بزرگ را مى‌زدايد.
وسائل الشيعة : 10/394/8؛ ميزان الحكمه: ج7، ص410
..یاحق..

اشک بر سیدالشهد(ع) صرفاً برای این نیست که او از دست رفته و ما برای حسرت از دست دادن او گریانیم. اشک بر شهید و در رأس همه، سیدالشهدا(ع)، اشک عبرت و گریه سیاسی است. چون خود او فرمود: أنا قتیل العبرات، یعنی من کشته اشکم، ولی نه اشک ذلت، بلکه اشک به معنای افسوس و حسرت این‌که ما قابلیت همراهی با او را نداشتیم و این اشک به معنای مبارزه پیگیر با دشمنان او و پیمودن ادامه راه اوست. و به تعبیر امیرالمومنین(ع) اشک و گریه سیاسی نوعی مبارزه سیاسی و جهاد با دشمن است: إرحم من رأس ماله الرجا و سلاحه البکاء
یا به تعبیر امام صادق(ع): تأثیر اشک در بعضی موارد از تأثیر شمشیر بیشتر است.
خلاصه گریه بر مظلوم و اشک در رثا و مظلومیت سیدالشهدا(ع)، یعنی آمادگی برای مبارزه پیگیر با دشمنان او و پیمودن ادامه مسیر او که همان صراط مستقیم هدایت است. نمونه این اشک را می‌توان در گریه‌های حضرت زهرا(س)، امام سجاد(ع) و حضرت ام البنین(س) در مدینه نام برد.

شکی در این نیست که جایگاه ایشان در قیامت عالیست ولی ما به حال خودمان گریه می کنیم که انسان بزرگی را در دنیا با این همه سختی و گرفتاری از دست داده ایم و تنها ماندهایم و باید با شیطان بجنگیم.
واگر این گونه باشد که شما میگویید ما نباید در فراق ایشان اشک بریزیم پس در مرتبه بالاتر نیز باید بگوییم قاتلی که ایشان را به درجه شهادت رسانده و باعث شادمانی عده ای به خاطر رسیدن ایشان به مرتبه والا شده شایسته عقاب نیست!!!

این بحث از دو جنبه قابل بررسی است؛ یکی جنبه ی فردی و دیگری جنبه ی اجتماعی. شهادت در اسلام از جنبه ی فردی (یعنی برای شخص شهید) یک موفقیت است، بلکه بزرگترین موفقیت است؛ آرزوست، بلکه بزرگترین آرزوست. امام حسین فرمود: جدّم پیامبر اکرم صلیالله علیه وآله به من فرموده است که تو درجه ای نزد خدا داری که جز با شهادت به آن درجه نایل نخواهی شد.(1)
پس شهادت امام حسین برای خود او یک ارتقا است، عالی ترین حد تکامل است و جشن و شادمانی نیز دارد.
اما از نظر اجتماعی، عکس العملی که مردم جامعه در مورد شهید نشان می دهند فقط به خود شهید تعلق ندارد. یعنی فقط نباید به این نکته توجه شود که برای شخص شهید موفقیت و یا شکستی رخ داده است یا نه؟!
عکس العمل جامعه مربوط است به اینکه مردم جامعه نسبت به شهید چه موضعی داشته باشند و نسبت به جبهه ی مخالف شهید چه موضعی داشته باشد.
بدیهی است که از نظر پیروان شهید که از فیض بهره مندی از حیات او محروم شده اند شهادت شهید تأثرآور است. آنکه بر شهادت شهید گریه می کند در حقیقت به نوعی بر خود می گرید و ناله می کند.
فایده ی دیگر گریه بر شهید این است که اگر بپذیریم که شهید حماسه آفریده است گریه برای او باعث هماهنگی با روح او می گردد و این نوعی هماهنگی با روح او، موافقت با نشاط او و حرکت در موج اوست؛ چرا که گریه همیشه همراه است با نوعی رقّت و هیجان؛ در حال گریه و رقّت و هیجان خاص آن، انسان بیش از هر حالت دیگری خود را به محبوبی که برای او می گرید نزدیک می بیند و در حقیقت در آن حال است که خود را با او متحد می بیند.
ائمة اطهار که به گریه بر امام حسین سخت توصیه کرده اند حکیمانه چنین دستوری داده اند. این گریه هاست که نهضت امام حسین را در اعماق جان مردم فرو می برد.(2)
به نقل از کتاب عطش عشق (پاسخ به شبهات محرم و عزاداری) روح الله زال و حسین جمالی
………………………………………………………………………………………………………………………..
1- امالی شیخ صدوق، ص150
2- برگرفته از: مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج24، ص474