زمان انتخابات که می‌شود گوئی تک تک سلول‌های بدن دچار ارتعاشی می‌شود که در زمان عادی سابقه ندارد. این ارتعاش با شروع ثبت نام داوطلبان آهسته آهسته آغاز می‌شود، با معرفی کاندیداهای مورد تأیید شورای نگهبان شدت می‌گیرد، و با شروع تبلیغات و مناظرات به اوج خود می‌رسد به گونه‌ای که اگر تا قبل از این، خودت را به کوچه علی چپ می‌زدی تا این ارتعاش را حس نکنی، دیگر نمی‌توانی بی‌خیال باشی. نسبت به تک تک حرفهایی که یک نامزد می‌زند دقیق می‌شوی تا بتوانی حق را از ناحق تشخیص بدهی. اول باید بتوانی تکلیفت را با خودت معلوم کنی. حالا از روی علاقه، یا شناخت قبلی، یا پرس و جو و مطالعه سوابق و … باید اول تکلیف انتخاب خودت معلوم شود.

تازه بعد از آن وارد مرحله تازه‌ای خواهی شد و آن متقاعد کردن اطرافیان است که آنها هم به انتخاب تو رأی بدهند. و اگر خیلی معتقد به دموکراسی باشی در بحث‌های خانوادگی و دوستانه، نظر خودت را می‌گویی و دیگران را نیز در انتخاب‌شان آزاد می‌گذاری. اما نکته باریکتر از مو این است که دیگر نمی‌توانی بی‌تفاوت باشی. آن ارتعاش درون سلولی بالاخره کار خودش را کرده است و از تو آدمی ساخته که برای محقق شدن انتخابش و در دیدگاهی مذهبی و ملی گرایانه، برای اصلاح انتخاب همه مردم تلاش می‌کند.

برای عده‌ای مسئله اصلی اوضاع جامعه و وضعیت زندگی مردم از نقطه نظر معیشت و مشکلات اجتماعی و خانواده است و صد البته که این مسئله و دغدغه‌مندی برای حل آن بسیار ارزشمند است. اما عده‌ای هستند که دغدغه اصلی آنها در زمان انتخابات، آبروی نظام اسلامی است. مسئله اصلی آنها بر زمین نماندن حرف ولی فقیه است اینکه نامزدهای انتخاباتی از هر قشر و گروه و مسلکی که باشند، و منتخب مردم در آخر کار هرکس که باشد، این مشارکت بالای مردم در انتخابات است که مهر تأیید بر جمهوریت برخواسته از توده‌های جامعه می‌زند حتی اگر انتخاب نهایی مردم، در حقیقت انتخاب درستی نباشد.